Jelisaveta Načić rođena je 31. decembra 1878. godine u Beogradu. Bila je jedina žena u prvoj generaciji studenata Katedre za arhitekturu na Tehničkom fakultetu. Po završetku studija 1900. godine, postaje prva arhitektica u Srbiji. Zapošljava se u Ministarstvu građevina kao crtač, ali joj dalje napredovanje onemogućava nedostatak uverenja o svršenom vojnom roku. Zaposlenjem u Ministarstvu građevina, postaje jedna od prvih žena zaposlenih u javnom sektoru u Srbiji. Dve godine kasnije, zaposlila se u inženjersko-arhitektonskom odseku Beogradske opštine, gde izvodi svoja najznačajnija dela, među kojima su i Malo stepenište na Kalemegdanu, osnovna škola „Kralj Petar Prvi“, prvi blok radničkih stanova na Balkanu, Bolnica za tuberkulozne bolesnike na Vračaru (srušena tokom Prvog svetskog rata), crkva Sv. Arhangela Mihajla u Štimlju (koja je, tokom različitih pogroma na Kosovu, više puta devastirana i obnovljena) i crkva Aleksandra Nevskog na Dorćolu.
Zbog slavoluka, koji je na Terazijama podigla u čast povratka srpskih trupa iz Balkanskih ratova, 1916. godine internirana je u logor Nežider u Mađarskoj, gde upoznaje svog supruga, albanskog intelektualca, Luku Lukaja. Po okončanju rata, Lukaj postaje ministar albanske vlade, pa se par iz Beograda seli u Skadar. Nakon propasti ustanka za oslobođenje Albanije od italijanske vlasti, 1923. godine sele se u Dubrovnik, gde Jelisaveta odgaja ćerku i neguje obolelog supruga. U Dubrovniku dočekuje penziju, koja joj je, nakon Drugog svetskog rata, dodeljena zalaganjem Saveza arhitekata Jugoslavije. Umire 1955. godine u Dubrovniku, zaboravljena i u dubokom siromaštvu.
Njeni biografi navode da se rado sećala rečenice kojom se suprotstavila ocu u nameri da otpočne studije arhitekture: „platiću svoje školovanje od svog miraza“.
Boja lika Jelisavete Načić na cegeru iz linije proizvoda PRVA inspirisana je zelenkastim pigmentom jedinstvene vrste beogradskog granita, kersantita iz Ripnja, od kojeg je sačinjeno i Malo stepenište na Kalemegdanu, ali i posebnim istorijskim trenutkom: iščekivanjem prvog cvetanja 20.000 lukovica nove vrste holandske ,,trijumf” lale, čiji je razvoj trajao 20 godina, i koja nosi ime po našoj prvoj arhitektici – lala Jelisaveta.