Evstahija (Eustahija) Arsić (1776 — 1843) bila je srpska književnica, prevoditeljka, dobrotvorka i prva članica Matice srpske. Svoje prvo književno delo, Sovjet maternij, štampala je 1814. godine u Budimu, čime se u istoriju upisala kao prva Srpkinja kojoj je to pošlo za rukom. Delo je objavila anonimno, ali je poslednju pesmu, kojom se knjiga završava, potpisala. Zapisi njenih savremenika svedoče o tome da je bila izuzetno obrazovana i da je govorila više jezika, što joj je omogućilo da prevodi Voltera, Vilanda, Džemsa Tomsona i druge. Bila je pretplatnica na dela Dositeja Obradovića, čiji je rad pratila, a podržavala je i pomagala rad Vuka Stefanovića Karadžića. Njen jedini sačuvan portret pronađen je u zaostavštini Tomislava Radovanovića, Eustahijinog drugog supruga, a izrađen je na porculanskoj šoljici austrijske majstorske škole. Smatra se prvom srpskom književnicom još od Jelene (Jefimije) Mrnjavčević, a Lazar Bojić je 15. aprila 1815. godine, svega godinu dana nakon objavljivanja njene prve knjige, uvrstio u svoj Pamjatnik mužem u slaveno-serbskom knižestvu slavnym, gde je u tri toma sabrao većinu tada poznatih srpskih književnika.

Draginja Draga Karolina Gavrilović (1854 — 1917) bila je srpska književnica, učiteljica i prevoditeljka. Školovala se u Novom Sadu i Somboru, gde je završila Učiteljsku školu u jednoj od prvih generacija devojaka kojima je omogućeno više školovanje. Njena prva pesma, povodom smrti Đure Jakšića, objavljena je u časopisu Javor, u kom će potom u više nastavaka, počev od 23. aprila 1889. godine, biti objavljen i Devojački roman, prvi roman jedne žene u Srba. Pisala je pripovetke, pesme, priče, humoreske i romane, a prevodila je sa nemačkog i mađarskog jezika. 1900. godine štampa svoj poslednji tekst u listu Sadašnjost, kojim najavljuje da će, usled nedostatka poštovanja prema njenom radu i uvreda koje je doživela, prestati da objavljuje. Tokom Draginog života njena dela su štampana u periodici, a tek će 1990. godine biti objavljena u dve knjige Sabranih dela.

Jelica Belović Bernadćikovska (1870 — 1946) bila je prva srpska etnografkinja, učiteljica, književnica i urednica. Školovala se najpre u Osijeku i Đakovu, a potom u Zagrebu, Beču i Parizu. Radila je kao učiteljica u Zagrebu, Rumi i Osijeku, a potom prelazi u Mostar, gde upoznaje svog supruga. Nakon kraćeg boravka u Sarajevu seli se u Banju Luku, gde postaje upraviteljica Više devojačke škole. Zbog zalaganja za ideju jugoslovenstva bila je često proganjana i primorana da se seli, što na koncu rezultira odlaskom iz Sarajeva u rodni Osijek. Nakon Prvog svetskog rata radi u Sarajevu kao učiteljica, a potom i u Novom Sadu do 1936. godine. Sarađivala je sa mnogobrojnim domaćim i inostranim časopisima i govorila devet jezika, a pisala je na srpskom, nemačkom i francuskom. U oblasti etnografije objavila je velik broj naslova, među kojima se izdvajaju Građa za tehnološki riječnik ženskog ručnog rada, Srpski narodni vez i tekstilna ornamentika, Die Sitten der Südslawen i almanah Srpkinja, a doprinela je i teorijskoj pedagogiji delima Dečija psihologija današnjeg vremena, Naše kevice i Belo roblje. Zahvaljujući velikom ugledu koji je uživala širom Evrope, uređivala je izložbe etnografske građe u Zagrebu, Parizu, Minhenu, Milanu, Berlinu i Drezdenu, dok je njena najznačajnija izložba, Srpska žena, koju je ostvarila u saradnji sa različitim ženskim organizacijama Srbije i Češke, priređena u palati Lucerna u Pragu, 18. aprila 1910. godine. Na njoj su izloženi srpski vezovi koje je Jelica godinama sakupljala.